De Gabonese zangeres Tita Nzebi draait best al even mee: haar debuutplaat “Metiani” dateert al van 2011, al zorgde gebrekkige distributie er voor dat die een paar keer moest heruitgegeven worden, vooraleer ze de weg naar het grote publiek vond. Veel live spelen bezorgde haar nochtans een flinke reputatie in haar verblijfsland Frankrijk en, via een aantal gespecialiseerde festivals en ontmoetingen met de juiste mensen, ook tot in India, waar ze niet zo lang geleden toerde. Het is tijdens die toernee dat Tita een aantal songs afwerkte en er een aantal nieuwe schreef en die zijn nu dus op de tweede plaat van de Gabonese terechtgekomen. De titel van de plaat zegt genoeg: “Kolkota” is hoe men in het Nzebi de naam van “Calcutta” uitspreekt.

Ik mag niet zeggen dat ik veel informatie heb over wie haar begeleiders zijn, waar ze het over heeft in haar liederen die, een uitzondering als “Dictature Inavouée” na, in het Nzebi gezongen zijn, zodat ik alleen maar kan luisteren naar wat ik hoor en lezen wat de kleine lettertjes van het CD-hoesje me vertellen. Uit die kleine lettertjes leer ik dat de zangeres kennelijk voor een paar nummers heeft samengewerkt met Bengaalse artiesten: Gabinda Das Bairagya op “Bâul Song” en Titash Sen op de titelsong.

Aan de muzikale kant hoor ik een heel krachtige zangeres met een wendbare stem, die meteen een vlotte opener neerzet: “Ba Gnu” lijkt me het soort publiekslieveling te zijn, waarmee iemand met een beetje podiumpresence in geen tijd de hele zaal aan het meezingen krijgt. “La Caravane Passe” straalt de typische trots uit, die je bij veel Afrikanen ziet, als ze op straat lopen: “ik heb je wel gezien/gehoord, maar ik doe alsof ik je niet opgemerkt heb en dadelijk gaat het leven gewoon door”. Daar kunnen Westerlingen nog wat van leren, me dunkt. “Bâul Song” volgt, met een jazzy gitaartje als aandachttrekker en de stem van Gobinda in een ritueel aandoende recitatie, waar Tita mooi tegen aan zingt in een repetitief lijntje dat lijkt uit te monden in een soort gebed, al kan ik hier de bal compleet misslaan. Maar mooi is het zeker wel…

“Mè Ba bèle” is weer zo’n typisch Afrikaans nummer met een klaterende gitaar en een onweerstaanbaar ritme en “L’Kwele” en “”Sôle moyi à wè” trekken die dansbare lijn vlotjes door: dit luistert heel aangenaam weg, maar ik blijf op mijn honger zitten, omdat ik totaal niet weet waarover de liedjes handelen, al kan ik me, bij de expressieve manier van zingen, wel voorstellen dat het niet over de bloemetjes en de bijtjes handelt. Eindelijk, bij “Dictature Inavouée” kan ik wel volgen: in Gabon het het leven alles behalve rooskleurig en de vrijheid zit er helaas achter de tralies, zoals op zoveel plaatsen in Afrika en elders.

Ergens las ik dat Tita helemaal veranderd was, toen ze terugkwam van haar eerste India-toer. Mij zal het benieuwen hoe ze zoiets overbrengt op haar publiek en dat is dan ook mijn samenvatting van deze op zich heel leuke plaat: ik vermoed er een boodschap in, die ik nu niet kan vatten, maar die mij wellicht duidelijk wordt als ik deze dame live aan het werk zou kunnen zien. Het zomerfestivalseizoen komt er aan…Iémand?

(Dani Heyvaert)